En lembranza de Pedro Zerolo

Share Button

Acaba de deixarnos Pedro Zerolo cando estaba a pouco máis dun mes de cumprir os seus 55 anos. Dende comezos de 2014 sabíase que padecía un cancro de páncreas que levou con moita enteireza e dignidade. O noso partido perde a un militante comprometido, pegado á rúa e fondamente vinculado ó colectivo LGTB, tal vez a súa faceta pública máis coñecida dende que en 1998 fora elexido presidente da Federación Estatal de Lesbianas, Gays, Transexuales y Bisexuales. Abandonou esta responsabilidade en 2003 cando aceptou ocupar o sexto lugar na candidatura socialista ás eleccións municipais en Madrid. Nos últimos anos a súa actividade política centrouse no seu cargo de concelleiro nesa cidade e na Secretaría de Movementos Sociais e Relacións coas ONGs na Executiva Federal do partido. Nacera en Caracas -cidade na que o seu pai estaba exiliado- e estudou Dereito na Universidad de La Laguna.

Zerolo é, por meritos propios, un referente para toda a militancia socialista e para o conxunto da esquerda deste país. O seu falecemento suscitou unha ampla reacción de recoñecemento e solidariedade, incluso por parte de persoas que, dende posicións conservadoras, vituperaron os seus plantexamentos políticos en vida.

A práctica totalidade da esquerda e dos sectores progresistas do noso país expresáronlle onte a súa admiración e o seu cariño. Juan Carlos Monedero escribíu no xornal dixital Público: Yo estoy triste. Nos vimos en mil sitios. Siempre con coraje. Siempre poniendo el cuerpo para el amor y para la guerra. Era socialista en tiempos en donde no era un regalo ser socialista. Uno de los socialistas que lavaba la cara a los socialistas que no merecen el nombre. Vivía el socialismo como una identidad que le llenaba la vida. Todas sus luchas las reivindicaba para la memoria de su partido. Llevaba con mucho orgullo ser del PSOE y mentiría si no dijera que gente como él podían reinventarse el partido que fundó un tipógrafo honesto a finales del siglo XIX (…) Pedro Zerolo era un amigo. Y su alegría, su fuerza, su compromiso, su sosiego y su sentido común nos acompañan mitigando algo la tristeza porque ya no va a estar con nosotros”.

A revista El Viejo Topo fíxolle a súa particular homenaxe recuperando na súa páxina de Facebook unha entrevista que lle fixera Pedro Marcos García e que saíu publicada no número 224, en setembro de 2006, co título Todas las manos, todas. O noso compañeiro finado falábanos alí de si mesmo e quizais a mellor maneira de concluír este noso modesto recoñecemento sexa reproducir algunhas das súas palabras:

“Suelo decir que vengo de la calle, que es de donde se debe venir siempre. Creo que cuando uno se construye desde la izquierda no puedes estar sólo en un movimiento. En mi caso empecé desde el colegio a participar del movimiento estudiantil, luego en el instituto y más tarde en la Universidad. Cuando llegué a Madrid estuve en la coordinadora de barrios de Madrid; también junto a Enrique de Castro en Entrevías (en la parroquia de San Carlos Borromeo). Luego, con otros hombres y mujeres creamos la plataforma radical, incluso llegamos a presentar una lista, la lista antiprohibicionista sobre drogas en las elecciones del 89; y por último, entro en el movimiento de liberación homosexual. Hay un camino construido a diario, una línea. Pero también tiene su sentido que se me conozca principalmente por mi trabajo dentro del movimiento de liberación sexual. Ha sido una lucha que se ha resuelto y su resolución ha dado la vuelta al mundo, ha supuesto un hito histórico. Aunque yo sólo fui uno más, le puse voz y le puse cara al movimiento por la propia dinámica a la que obligan los medios de comunicación. A mí me tocó estar ahí, pero junto con muchas mujeres y hombres. Al final te conviertes en un referente no porque quieras, sino porque los medios de comunicación no entienden de formas de organización horizontales, y son ellos mismos los que en muchos casos acaban construyendo los referentes”.

A entrevista enteira paga moito a pena. Podes atopala aquí. Estamos orgullos@s de ti, compañeiro. A túa memoria estará sempre con nós.

Esta entrada foi publicada en Actualidade. Garda a ligazón permanente.