O vindeiro luns día 1 de maio, ás 18:00 horas no Auditorio Municipal, acto de presentación dos membros da candidatura do PSdeG-PSOE ás eleccións municipais 2023 en Cariño.
Intervirán Montse García Chavarría (Deputada no Congreso), Bernardo Fernández Piñeiro (Secretario Xeral Provincial), José Miguel Alonso Pumar (Alcalde de Cariño e candidato) e outros membros da candidatura.
Gustaríanos contar coa túa presencia. Achégate!
Este pasado sábado 5 de marzo celebrouse a Asemblea Extraordinaria na que resultou elixida a nova Comisión Executiva Municipal do PSdeG-PSOE de Cariño para os vindeiros catro anos, quedando constituída do seguinte xeito:
– Secretario Xeral: José Miguel Alonso Pumar
– Vicesecretaria Xeral de Benestar Social e Igualdade: María José Fraguela López
– Secretario de Organización e Administración: Jonathan Miranda Lucas
– Secretario de Política Municipal: Alberto Iglesias Fraguela
– Secretaria de Formación e Dinamización: Ana Fachal Fraguela
Na propia Asemblea escolleuse a Ana Fachal como representante dos socialistas cariñeses no Comité Provincial dos Socialistas da Coruña, órgano do que xa forman parte Jonathan Miranda e José Miguel Alonso.
A candidatura liderada por Alonso Pumar, que xa viña ocupando o cargo de Secretario Xeral dende febreiro de 2014, foi a única presentada á Asemblea e contou co apoio unánime da militancia que participou nesta cita. Con esta Asemblea péchase en Cariño o ciclo congresual que levou á renovación das direccións federal, nacional, provincial e local. Entre os retos importantes que afronta a nova Executiva atópase a preparación dos comicios municipais de maio de 2023.
Este venres 11 de febreiro celebrouse o Día Internacional da Muller e a Nena na Ciencia. Reproducimos a continuación o comunicado difundido polo noso partido con motivo desta data.
El 22 de diciembre de 2015, la Asamblea General de la UNESCO decidió establecer el día el 11 de febrero como Día Internacional de la Mujer y la Niña en la Ciencia con la idea de promover el acceso y la participación plena y equitativa en la ciencia de mujeres y niñas, y, además, lograr la igualdad de género y el empoderamiento de estas, a través de su resolución A/RES/70/212. En este 11 de febrero de 2022, el Partido Socialista vuelve a expresar, como cada año, que los objetivos de este día son los nuestros, reiterando nuestro compromiso de promover el avance de manera decidida en el papel y protagonismo de la mujer en las áreas científicas y tecnológicas, así como nuestra voluntad de promover la incorporación de las niñas a la vocación y la carrera científica.
Consideramos que para avanzar es indispensable reivindicar, difundir y rescatar del olvido a las investigadoras que injustamente han sido relegadas a un papel secundario, logrando que puedan ser un referente para las futuras generaciones. Debemos reivindicar su contribución determinante en el desarrollo del conocimiento aun cuando se encontraron con numerosos obstáculos para desarrollar sus carreras profesionales. Recordemos que en España, y en la gran mayoría de países del mundo, las mujeres tuvieron vetado su acceso a la universidad hasta finales del siglo XIX, aunque trabajaron en segundo plano y participaron en grandes descubrimientos científicos.
En este sentido el Partido Socialista propone que los poderes públicos tengan como fin proponer medidas efectivas para compensar este injusto olvido del relato sobre el papel de la mujer en el desarrollo científico y tecnológico. Consideramos que esta tarea no solo es justa, sino que también es la condición indispensable para tener éxito en la incorporación de las niñas en la carrera científica y su posterior desarrollo. Sirva de ejemplo de la enorme tarea de divulgación y educación, que de entre todas las materias educativas de la educación obligatoria, el porcentaje de mujeres nombradas sea de un escaso 7,6%, siendo éste sensiblemente menor en las asignaturas científicas. Es un problema global, solo el 28% de la investigación científica la ejercen mujeres, es esta una brecha de género que debemos combatir desde una pedagogía que reivindique a las que fueron y ponga en valor a todas las que son para que las que serán sepan que, sin duda, ellas pueden.
Sin duda, debemos señalar que se han producido avances positivos como es el hecho de un aumento paulatino en la presencia de investigadoras alcanzado el 41% del personal investigador de nuestro país, por encima de la media europea (34%), o como el de que la mitad de las universidades tenían en 2020 una representación equilibrada de mujeres y hombres en su consejo de dirección y un 76% también tenían ese equilibrio en los equipos de gobierno de los centros en los centros de investigación.
Pero, a pesar de estos síntomas y evidentes avances, son muchos e importantes los retos presentes en nuestro sistema científico y universitario para avanzar en la igualdad y el papel de las mujeres científicas. Consideramos que debemos trabajar en lograr atraer, retener y apoyar el talento femenino hacia la tecnología, la ingeniería, en las áreas STEM y, en definitiva, la carrera investigadora. Todavía hoy es el día que es constatable una menor presencia de estudiantes e investigadoras en áreas STEM, con descensos especialmente preocupantes en matemáticas y algunas ingenierías tecnológicas, y el hecho de que, a pesar del incremento de mujeres en ciencia, no todas continúan en la carrera investigadora y que no participan de forma plena e igualitaria en la toma de decisiones en el sistema de ciencia. Es por ello que el Partido Socialista entiende que en la futuras decisiones de acción de gobierno y legislativas en materia científica deben tener medidas claras en este sentido y que el objetivo de atraer y retener a la mujeres científicas debe combinar el ser un fin de carácter trasversal inspirador del conjunto de política, con medidas concretas en los diferente Organismos de Investigación dirigidos de manera específica a lograr la igualdad efectiva como es con la obligatoriedad de existencia de programas para apoyar el progreso de las mujeres en la carrera científica y de asegurar la composición equilibrada de género (40% mínimo) en comité de evaluación, también los destinados a la determinación de premios. Así mismo, se han de establecer mecanismos de certificación y distintivos para aquellos organismos, proyectos y programas que los cumplan en igualdad.
Consideramos también que todas las mejoras y la eficacia en estos objetivos exige integrar la perspectiva de género en la I+D+I. Empezando por una visión de conjunto para el sistema con carácter transversal en todo el desarrollo de la Estrategia Española de Ciencia, Tecnología e Innovación (2021-2027). De igual manera debemos trabajar en una ciencia que promueva los estudios de género y de las mujeres, así como medidas concretas para estimular y dar reconocimiento a la presencia de mujeres en equipos de investigación y de innovación. Es para ello, resulta indispensable incorporar conocimiento efectivo sobre la mujer en el sistema científico, desagregando el sexo en los datos siempre que sea posible y con indicadores específicos para el seguimiento del impacto de género.
Nos encontramos ante una gran oportunidad para avanzar decisivamente en esta dirección gracias a la reforma puesta en marcha por este Gobierno de las dos principales leyes del sistema de conocimiento en España, la Ley de la Ciencia, la Tecnología y la Innovación y la Ley de Universidades.
Es por tanto la edición de 2022 una oportunidad para reconocer que el trabajo y contribución de las mujeres científicas debe ser conocido y reconocido socialmente, que todavía son necesarias medidas específicas de apoyo para atraer y retener a las mujeres en la carrera científica, y que todas las mejoras y la eficacia en estos objetivos exige integrar la perspectiva de género en la I+D+I. Por todo ello el Partido Socialista anima y llama a sumarse y participar en este día con #MujeresEnCiencia.
O noso partido atópase na actualidade nun ciclo congresual ordinario que normalmente ten lugar cada catro anos e que comprende tódalas escalas da organización en sentido decrecente. Así, a fin de semana do 15-17 de outubro tivo lugar o Congreso Federal en Valencia, no que Pedro Sánchez foi candidato único á Secretaría Xeral e que servíu para fortalecer a unidade do PSOE, contando coa presenza de tódolos secretarios xerais que precederon a Sánchez na actual etapa democrática (Felipe González, Joaquín Almunia e José Luis Rodríguez Zapatero) a excepción do finado Alfredo Pérez Rubalcaba, que recibíu unha emotiva homenaxe. Este ciclo congresual tivo un novo fito este sábado 30 de outubro coas primarias á Secretaría Xeral do PSdG, proceso orgánico que se completará os días 7-8 de decembro co Congreso Nacional Galego que terá lugar en Santiago de Compostela. A esta cita seguirán os congresos provinciais e locais, todavía en datas por determinar. Deste intenso ciclo de debate e renovación orgánica sairán os equipos cos que o partido, entre outras importantes tarefas, afrontará a preparación das vindeiras contendas electorais (o 2023 será un ano crucial a este respecto).
Nas eleccións primarias do pasado sábado concurriron dous candidatos: o actual Secretario Xeral do PSdeG, Gonzalo Caballero, e o Secretario Xeral Provincial, Presidente da Deputación da Coruña e Alcalde de As Pontes, Valentín González Formoso. A xornada electoral estivo precedida dunha breve pero intensa campaña na que os dous compañeiros confrontaron os seus proxectos para o partido ó longo de toda a xeografía galega.
Valentín González alzouse cunha clara victoria nunha xornada na que 7423 militantes do PSdeG (o 72,92 % do censo) achegáronse a depositar os seus votos nas diferentes agrupacións. O candidato gañador obtivo 4436 apoios (un 58,70 %) mentres que Gonzalo Caballero acadou 2970 (un 40,21 %). Na Agrupación Socialista de Cariño a participación foi bastante elevada (un 88,23 % do censo), sendo tamén González Formoso o máis apoiado cun 60 % dos votos; Gonzalo Caballero obtivo un 33,3 % dos apoios, rexistrándose un 6,7 % de voto en branco.
Dende aquí queremos felicitar ó noso compañeiro Valentín polo excelente resultado e desexarlle sorte nesta nova etapa á fronte do PSdeG. É a primeira vez que o partido ten en Galicia un Secretario Xeral da comarca de Ferrolterra-Eume-Ortegal e dende a nosa Agrupación adiantamos o noso firme compromiso de apoialo e contribuír ó seu proxecto (como fixemos con tódolos anteriores secretarios xerais).
Ó mesmo tempo, queremos agradecer a Gonzalo Caballero e a todo o seu equipo o traballo realizado nestes últimos anos. Dirixir o PSdeG non é unha tarefa doada, como tampouco o é, en particular, competir electoralmente nuns comicios autonómicos cunha máquina ben engraxada como é o PP de Feijóo. Non temos dúbida de que o Secretario Xeral saínte deu o mellor de si nestes retos e o seu esforzo debe ser recoñecido, ó tempo que estamos seguros de que seguirá sendo unha figura moi importante no PSdeG.
Rematamos salientando o noso orgullo de pertencer a un partido que debate, confronta ideas en público e renova os seus liderados de maneira plenamente democrática, permitindo que a militancia se exprese mediante o seu voto nas distintas agrupacións distribuídas por todo o país. As outras forzas políticas non poden dicir o mesmo.
Hai varios acontecementos culturais que nos últimos anos se teñen convertido en habituais nos veráns da nosa comarca do Ortegal. Entre eles cómpre mentar, dende logo, a Mostra de Teatro Galego de Cariño, pero tamén sobresaen a publicación da revista Terras do Ortegal, editada pola asociación do mesmo nome, ou as xornadas Memoria dun Tempo, que organiza a Asociación Nordés no Barqueiro a finais de agosto.
Fiel á súa cita anual, un novo número de Terras do Ortegal, o oitavo, chegou en días pasados ás librerías da comarca. Esta nova entrega, con 16 artigos e 411 páxinas, mantén os sinais de identidade que foi consolidando dende a súa creación en 2014: un conxunto de interesantes artigos sobre temas históricos e culturais relacionados coa comarca, un dossier temático (adicado neste caso a Espasante, con seis traballos), reseñas de libros e revistas, breves biografías das persoas que colaboran, e boas fotos en portada e contraportada, cuxa autoría corresponde nesta ocasión a Mónica Méndez Aneiros.
Como en tódolos anteriores, Cariño está presente, de distintas maneiras, en varios dos traballos deste número da revista. O cariñés Xico Peña Villar, Xico de Cariño, ofrécenos unha contribución sobre a Iª Xira da Cultura Popular celebrada en Céltigos en 1978. Dito acontecemento tivo lugar nun momento de forte efervescencia cultural e reivindicativa, ben reflexada nas páxinas e fermosas fotografías do artigo. Foi froito da confluencia de varios rapaces de Céltigos cos membros do grupo cariñés Arrabaldo, que actuou como anfitrión desta xira popular. Aquela formación de Arrabaldo estaba integrada por Xico Peña, Manolo Galcerán, Hixinio Cabarcos e o noso compañeiro José Luis Armada, primeiro Alcalde de Cariño trala segregación. Por aquel escenario de Célticos pasaron nomes que xa entón eran recoñecidos no panorama musical e cultural galego: Pablo Quintana, Bernardino Graña, Suso Vaamonde ou o humorista Carlos Díaz, O Xestal. Ó final do artigo, o seu autor fálanos do proxecto de celebrar un acto conmemorativo daquel evento, incluíndo exposición fotográfica, mesa redonda e actuación musical dos participantes que aínda se manteñen en activo. Unha idea a ter en conta.
Un episodio moito máis triste é o que analiza Alfredo López Loureiro no seu artigo sobre a fuxida do Bamburria dende o porto de Espasante en outubro de 1936. É ben coñecido que Cariño e Espasante, cunha forte afiliación sindical (concretamente ó Sindicato de Industria Pesqueira, vencellado á CNT), sufriron con dureza a represión dende os primeiros días do alzamento franquista. Neste contexto producíuse a fuxida do boniteiro Arkale dende o porto cariñés na noite do 23 ó 24 de xullo dese ano. Este artigo analiza outra fuxida menos coñecida que se produce pouco despois dende o porto veciño e que ten como protagonistas ós irmáns Manuel e Alfredo López Rodríguez (avó do autor), Armando Sande Campos e Modesto Lamelas Martínez. O primeiro deles, Manuel López Rodríguez, era un destacado dirixente da CNT en Cariño que nos primeiros días de outubro decidíu trasladarse á casa do seu irmán Alfredo, O Pixín, residente en Espasante, para rematar de recuperarse das feridas que sufrira nos enfrontamentos producidos o 20 de xullo na nosa vila. A fuxida prodúcese na noite do 20 ó 21 de outubro e acarrexa represalias (detencións e interrogatorios) no porto de Espasante. O barco chega a Xixón o 21 de outubro e os seus catro tripulantes alístanse no exército republicano, correndo a partir de aí distinta sorte: Alfredo López foi fusilado en Ferrol o 12 de xullo de 1938, Manuel López e Modesto Lamelas botaron anos na cadea e Armando Sande foi o primeiro dos catro en falecer, ós 20 anos de idade en circunstancias pouco coñecidas. Manuel López saíu do cárcere en 1946 e pasou os seus últimos anos de vida en Cariño, sen conseguir superar as secuelas físicas e mentais que lle provocaron aqueles acontecementos. Dende aquí queremos trasladar a nosa felicitación e agradecemento a Alfredo López Loureiro por este importante e estremecedor traballo, por contarnos unha historia que merece ser coñecida.
Os primeiros anos do Instituto de Secundaria de Cariño son obxecto dunha moi interesante contribución de Constantino Chao, profesor do centro entre 1982 e 1993. Tamén compañeiro durante anos na Agrupación Socialista de Cariño, Chao rememora a intensa loita que deu lugar á creación do instituto e os seus ilusionantes primeiros anos de vida, no edificio construído sobre a Basteira. Actualmente xubilado, o autor exerceu a docencia despois de 1993 no instituto de Ortigueira e finalmente no seu Betanzos natal, pero a etapa cariñesa marcou profundamente a súa vida. Aínda que o artigo limítase á súa faceta docente, hai que lembrar que neses anos o noso compañeiro estivo moi implicado na política e na cultura locais, como membro da Asociación de Veciños San Bartolo de Cariño, concelleiro socialista da primeira corporación municipal ou director de diversos grupos de teatro. Segundo as súas propias palabras, deixou Cariño “…cunha íntima e agradable sensación de ter achegado o meu graíño de area á loita daquel humilde pobo de pescadores que, en menos de dez anos, pugnou por un instituto e por un concello propios e nas dúas lides saíu triunfante”.
Debido á pandemia, o verán pasado non puido presentarse o número 7 de Terras do Ortegal en Cariño. Agardamos que este ano si sexa posible, coas debidas medidas de distanciamento.
Este 1º de maio, o segundo que vivimos neste contexto de pandemia mundial, queremos en primeiro lugar facer unha homenaxe a todos os traballadores e traballadoras que levan máis dun ano ao pé do canón fronte ao virus, formando parte deses servizos esenciais que estiveron funcionando sen descanso para que o resto da cidadanía puidésemos seguir coa nosa vida nas mellores condicións posibles.
Durante o ano 2020 estímase que a pandemia do coronavirus provocou a perda duns 255 millóns de empregos a nivel mundial, segundo datos da OIT, o que supón un impacto catro veces maior que o da crise financeira de 2009. Para este ano 2021 estímase que a caída podería estar ao redor de 130 millóns de empregos, aínda que o avance da vacinación mantén a esperanza de que a final de ano empece a haber signos visibles de recuperación. Ante este panorama, non podemos máis que compartir a petición que a Confederación Sindical Internacional está a facer aos Gobernos, para que fagan da creación de emprego un obxectivo central para garantir a recuperación. Así mesmo, coincidimos plenamente co manifestado pola OIT, respecto a que hai que facilitar “unha sólida recuperación de forma xeneralizada, que promova o emprego, os ingresos, os dereitos dos traballadores e o diálogo social, a fin de lograr unha recuperación centrada no ser humano”.
Protexer o emprego e os ingresos foron as dúas primeiras prioridades do Goberno cando comezou a pandemia. A figura dos ERTEs foi clave para lograr ambos os obxectivos, xunto coa prestación por cesamento de actividade para o colectivo das persoas traballadoras por conta propia e o resto de ampliacións de colectivos que se foron producindo a medida que se detectaba que había grupos que non quedaban amparados pola normativa: empregadas de fogar, traballadores fixos descontinuos, e aquelas persoas afectadas por unha paralización temporal da actividade, entre outros.
Tampouco podemos esquecer outras medidas que se integran dentro do chamado “escudo social”, como a posta en marcha do Ingreso Mínimo Vital, a paralización dos desafiuzamentos, a prórroga dos contratos de arrendamento, ou as moratorias para o pago de alugueiros cando os propietarios son grandes propietarios. Non hai dúbida de que durante todos estes meses toda a acción do Goberno foi dirixida a cumprir a máxima de que ninguén quede atrás.
Pero ademais, unha vez pasada a primeira onda e os momentos máis críticos da pandemia, non quixemos desaproveitar o tempo para poñer en marcha outras medidas moi importantes en canto aos dereitos dos e as traballadoras. Dous bos exemplos diso son, por unha banda, a aprobación do Real Decreto 28/2020 de traballo a distancia, co que por fin se regulan formalmente os dereitos das persoas que fan teletraballo, fórmula que se estendeu de forma masiva por mor da pandemia; por outro, a derrogación do artigo 315.3 do Código penal, que criminalizaba o dereito a folga, tratando de disuadir á cidadanía de exercer este dereito fundamental e, en consecuencia, a súa liberdade sindical.
Hai un ano afrontabamos o 1º de maio con incerteza ante o futuro, aínda coa perspectiva da vacina para o coronavirus como algo afastado e apuntando a que a solución a esta crise só podía vir dunha resposta coordinada a nivel europeo. Hoxe afrontamos esta data con esperanza, en pleno proceso de vacinación e coa oportunidade que supoñen os fondos Next Generation EU para relanzar a nosa economía. O Plan para a Recuperación, Transformación e Resiliencia vai supoñer para o noso país recibir un montante de 140.000 millóns de euros entre transferencias e créditos no período 2021- 2026, o que supón a maior oportunidade investidora para España desde a súa entrada na Unión Europea, co fin non só de impulsar a recuperación pola crise do covid, senón sobre todo de transformar o noso modelo produtivo.
Un dos obxectivos incluídos dentro do Plan de Recuperación é o de lograr impulsar a capacidade de crear empregos de calidade. Neste sentido tanto a compoñente 21, que supón impulsar a Formación Profesional, como a compoñente 23, que leva por título “Novas políticas públicas para un mercado de traballo dinámico, resiliente e inclusivo” delimitan como conseguilo, cun investimento aparellado de 2.076 e 2.363 millóns de euros, respectivamente. Esta reforma vai orientada a reducir o desemprego estrutural e o paro xuvenil, corrixir a dualidade, mellorar o capital humano, modernizar a negociación colectiva e impulsar as políticas activas de emprego. Obxectivos todos eles que os socialistas levamos anos defendendo, especialmente desde a entrada en vigor da reforma laboral aprobada polo goberno do Partido Popular.
Todas estas reformas han de ser debatidas no marco do diálogo social, como o foron as diferentes medidas que se foron implantando no ámbito laboral desde que comezou a pandemia. Os e as socialistas sempre demostramos o máximo respecto que temos a este instrumento de negociación, que é clave para o éxito da implantación de medidas, como así o demostran os últimos acordos conseguidos: desde o Acordo para a Reactivación da Economía e o Emprego, subscrito no mes de xullo de 2020, ata os diferentes Acordos Sociais en Defensa do Emprego, que foron estendendo e prorrogando a fórmula dos ERTEs, entre outras medidas. A reactivación da Mesa de Diálogo Social para derrogar os aspectos lesivos da reforma laboral de 2012 supón unha nova oportunidade para demostrar o valor do diálogo social, nun momento no que hai que poñer as bases para que o noso mercado laboral sexa capaz de responder os retos actuais – desequilibrios do mercado traballo que en última instancia xeran desigualdade, precariedade e pobreza laboral -, e aos de futuro, como a dixitalización e a sustentabilidade. VIVA O 1º DE MAIO!
